Tibet economie
De economie van Tibet kan worden gekarakteriseerd als zelfvoorzienende landbouw, wat over het algemeen betekent dat ze alleen voldoende gewassen verbouwen om te overleven.Dit komt vooral omdat er weinig bouwland is in Tibet en bekend is dat er weinig regen valt.De meeste gebieden zijn alleen geschikt om te laten grazen, en yaks zijn het primaire vee omdat ze intense kou kunnen verdragen.De meeste Tibetanen zijn afhankelijk van hun inkomen in handwerk dat populaire souvenirs voor toeristen zijn.Hoewel er jaarlijks een aanzienlijk aantal toeristen het land bezoekt, is dat nog steeds niet genoeg om de kwakkelende economie van Tibet te helpen.
Volgens de nationale gegevens leven er ongeveer 210.000 Tibetanen in armoede, wat neerkomt op ongeveer9,8 procent van de totale bevolking.Er werd een Nationaal Programma voor Armoedebestrijding georganiseerd om de groeiende voedsel- en kledingproblemen aan te pakken en Tibetanen beter toe te rusten om armoede te bestrijden.Het genoemde programma had aanzienlijk geholpen met de gecombineerde inspanningen van zowel de overheid als enkele particuliere sectoren.
Demografisch gezien zijn de Tibetanen die zich wentelen in armoede voornamelijk geconcentreerd in de noordelijke kant van de Himalaya, het centrale deel van Tibeten over het Hengduan-gebergte ten oosten van Tibet.Door de barre weersomstandigheden is het niet bevorderlijk voor wonen en productie.Het land is echter rijk aan minerale hulpbronnen, met grote voorraden goud, lood en arseen.Er zijn ook voorraden van verschillende mineralen en ertsen, die meestal te vinden zijn op de westelijke oevers van de Mekong-rivier.Hopelijk kunnen Tibetanen profiteren van de natuurlijke hulpbronnen om armoede te helpen bestrijden.
In de afgelopen jaren is de economie van Tibet langzaam gegroeid met de opkomst van het toerisme als belangrijkste industrie, die jaarlijks 600 miljoen yuan opbrengt.Elk jaar bezoeken duizenden toeristen, pelgrims en geleerden van over de hele wereld het land.China’s inspanningen om de ontwikkeling van de westelijke regio’s van China te versnellen, hebben ook in grote mate bijgedragen aan het stimuleren van de economie van Tibet.Op basis van het Tiende Vijfjarenplan verwachtte het kabinet een economische groei van 12 procent per jaar.Sinds het besluit om het land officieel open te stellen voor de buitenwereld, zijn er belangrijke ontwikkelingen geweest in bijna alle aspecten van de Tibetaanse economie.De statistieken laten een meer veelbelovende toekomst voor Tibetanen zien.Maar er is nog een lange weg te gaan voordat er sprake is van een echt duurzame economische ontwikkeling.Tot die tijd blijven de Tibetanen het doen met hun schamele inkomen en hopen ze op meer positieve gebeurtenissen in de toekomst.
